Elsje’s MC neemt u mee naar de US of A….
Dit jaar bestonden we reets 20 jaar en dat is op zich al een prestatie om 5 eigenzinnige en schijtlollige fietsers in een kruiwagen te houden. Elk excuus grijpen we ruim op Tijd aan dus hoe pak je dat aan. Vrij snel voor ons doen hadden we een locatie gevonden maar wisten wij veel dat ze vlak voor ons vertrek nog een President gingen kiezen. En hoe kwamen we aan geld? Crowdfunding bleek kansloos en er was ook bij de tijd geen tijd om op tijd iets van enige substantie op te hoesten. Een slimmerik onder ons – geen naam want anders wordt hij weggekocht door F.C. Volendam – opperde een maandelijks bedrag op zijn bankrekening te storten en daarmee de betrouwbare wereld van Crypto’s in te duiken. Beleggen kon hij wel – zeker zijn eigen boterham – maar we waren toch aangenaam verrast dat we goed gegokt hebben. Keuze viel op het gebied boven Boston, MA en daar een rondreis doen van een week of twee. Jammer dat het meer een vierkant avonduur was maar dit terzijde. Tickets op tijd gescoord, dat wel. Accommodatie boeken was meer een challenge en een uitdaging! Maar toch, 25 april 2025 A.C stonden we op het station Oisterwijk, bepakt en bezakt. Jammer dat Arno dacht dat het een vistrip zou worden dus die heeft al zijn hengels nog even thuis moeten brengen en in ruil daarvoor schoon ondergoed gehaald. In de trein naar Schiphol toverde onze enige echte katholiek een Christoffel medaillon voor eenieder tevoorschijn, eerste traantjes werden al weggepinkt, het heeft gewerkt.
Arrival in Boston, Logan – ja die van Johnny – International Airport. Zelfs Joep mocht Amerika in ondanks alle ellende rondom zijn visum, niet te vaak landen met een I. bezoeken Joep en dan heb ik het niet over Italie! Met openbaar vervoer (voor eenieder onder ons een ervaring, eerste keer zonder auto met chauffeur) en lopend naar onze eerste overnachting, met al die bagage waarbij de een er wieltjes onder had en een ander wenste dat er wieltjes onder gezeten hadden. Ter gelegenheid van onze twintig jaar waren er mooie dunne groene jacks gemaakt voor eenieder met op de achterkant route van onze trip. Blijkt wel moeilijk te lezen zo op je rug , mn tijdens het fietsen. Oplossing… weinig fietsen. Meteen geef gang, Boston in en naar Cheers voor een natje. Duurde lang voordat we ontdekten hoe het zat maar dat waren we toen al dus whatever. Volgende dag na een goed ontbijt Walking in the Rain with the ones I love, kortom zeiknat de Heritage trail doorgewaad, op een ezel gezeten bij gebrek aan de GOAT, in een erg gezellig cafe spelletje Rummikub gedaan (oorlog dus), verder op pad naar een US Navy open lucht museum in en overdekt gebouw, leuke stops met erg charmante bediening en sandwiches die je met vier man nog niet op kreeg en foto gemaakt van Hans H. met USA vlag, dit op verzoek van ene Donald. Zaten we net lekker te eten, kwam er een Processie langs en ontdekten we dat een klein potje Nutella– met dekseltje- maar US$ 19 kostte.
De volgende dag onze rode huurauto Chrysler minivan opgehaald met twee stoelen voorin, ruime bank daar achter en daarachter nog een bank. De twee JJ’s meestal voorin, Hans en Arno op de ruime bank waar ze ook ruim zooi gemaakt hebben en Hans op de achterbank die tussen de schoonheidsslaapjes door regelmatig vroeg of het goed ging. Zonder te zeggen wat, dus het antwoord was ja……, vaak. De reis richting Portland werd gekenmerkt door … zijn we er nu nog niet… en het fantastisch oudbollig plaatsje Kittery met geniaal lekkere donuts, de z.g. doyesss … Cafe Lil’s dus. In Portland moesten en zouden we een Lobster roll proberen met een drankje erbij. Dat hebben we geweten/gegeten… US$ 60 de neus en de man…
Prima accommodatie in Freeport en de volgende dag schitterende tocht in en rond Portland op damesfietsen met rieten mandje voorop om de kust en vuurtorens te zien. Zeer fraai, Port Elizabeth, Portland Head Lighten de inwendige mens werd regelmatig gesponsord in niet uitziende cafe’s met alleraardigste dames die het – net als al die leuke Amerikanen die we tegengekomen zijn, zeer waardeerden, zelf verrast waren dat we met de verkiezingsuitslag toch gekomen waren. Ons jasje met MEGA erop hielp wel.
Kortom, even serieus , ontzettend veel aardige en vriendelijke mensen ontmoet… Thanks to you all…. To doos of juu who kannot weed dush … Bedankt he!
Freeport bleek ook een waar shopping paradijs te zijn, outlets geen gebrek en vele US$ armer hebben we daar ingeslagen. Omdat de douane onze website toch niet leest durven we te bekennen dat we iets boven de tax zaten. Fijn om ook te merken avonds bij ons mansion dat Arno niet alleen van vissen houdt maar steaken kan grillen op de BBQ … Great meet…!
Op naar onze volgende bestemming Bass Harbor. Onderweg hebben we gespeurd naar Amish en een paar gespot. Hun huizen zijn zwart wit, dus prima te zien in het donker(not); gelukkig reden we overdag. Aangekomen bij ons huis, lekker gezeten in het zonnetje, schitterend uitzicht over een baai met veel tijverschil en een BBQ voor Arno. Wat wil je nog meer? Over meren gesproken, de volgende dag een hike gemaakt rond Mount Desert. Wandelen kunnen we wel, kaartlezen iets minder dus via Jordan Pond, Eagle lake en Bubble Rock een zeer mooie wandeling gemaakt in Acadia National Park. Grindpaden, rotsblokken, bossen en strakblauwe meren. De volgende dag – 1 mei, Thanksgiving what a day – op naar de fietsverhuur, gravel dus en niet duur. Op onze mooie nieuwe tweewielers een tocht door het Park naar NorthEast Harbor waar we waanzinnig lekkere carrotcake gegeten hebben van Amerikaanse omvang, Kees kom je eten dus! Adres: The Colonels 143, Main street. Op de terugtocht nog een praatje met een paar Forest Rangers die ons erop wezen (we hebben toch ouders ?) dat we over een prive estate reden, maar a la dat mocht wel! De meegenomen broodjes onderweg verorberd op een brug waar gelukkig geen twee beren broodjes zaten te smeren… Maar dit terzijde….. Fietsen terug gebracht naar de Bicycle Shop en hop.
Na weer een copieus ontbijt, hop met de geit en gas op die lollie. Jackson de volgende bestemming, schitterend huis in de bergen en wat een uitzicht. Een te gekke woonkamer waar de traditie gestart werd om James Bonds films te gaan kijken. Onze technici wisten via een interstellaire hyperbolische wifi transformer op laagspanning de router van de eigenaren zo in te stellen dat we op hun account konden kijken, 007 eat your hart out. Jammer dat we de te hete openhaardblokken af wilde laten koelen in een rubberen emmer (sorry Fred) op het balkon waar zich vrolijk een schroeivlek begon te ontwikkelen. We hebben de lokale Fire Brigade laten komen die enthousiast begonnen te spuiten en binnen een uur de hele houten woning met de grond gelijk wisten te blazen. Robert zou zeggen, ‘lekker’ maar ‘wel jammer’.
Nadat we noodgedwongen in onze minivan hadden geslapen, op pad naar de excursie Mount Washington Summit. Treintje – zeer stijl houten trekje via Jacobs ladder, waren we snel zat – naar de plek waar het het hardst waait op aarde. Die dag, windstil en dichte fock, White Mountains he…. Hebben wij dat. Maar het heeft er ooit 231 miles per uur gewaaid…. Pffff.
Omdat het de volgende dag regende maar een walk in the park gedaan bij de wereldberoemde East Branch Pemigewasset River naar Franconia Falls. Zeer de moeite waard als je heen en terug hetzelfde pad wil lopen in de zeikende regen in een bos waar beren zitten…
Zoals Victor Densmore al schreef…
Mijn dorp is oud
Maar samen zijn we momenten
Horen de rivier
In de rustige nacht
Water 10000 jaar oud
Nog steeds op zoek naar dezelfde zee
En op dat pad maar weer naar Stowe, Vermont waar we in een huisje zaten wat erg dicht bij de weg lag en de wandeling de Meadow Spur Trail een grote glibberpartij werd. En elke glibber was een bibber….Warm geworden in een pub waar een bordje hing met tekst (vrij vertaald)… Ik fiets alleen op dagen die eindigen met een Y, zou ons motto kunnen zijn….Gelukkig werd er een bowlingbaan gevonden wat leuk was voor de werklozen. Verhitte strijd die gewonnen werd door of Hans of Jurgen of Arno.
Adams de volgende town in New England. Schitterend koloniaal wit huis met veel ruimte. Lokale Mc Donalds was kopie van de nederlandse – niet te vreten – en onze Joep werd nog een contract aangeboden voor het lokale basketball team, The Eve’s. In de omgeving ook nog even de staat New York aangetikt en de fabriek van Ben & Jerry’s Ice cream met een bezoek vereerd. Er waren ook veel kinderen die jonger waren dan wij maar omdat we steeds vooraan stonden maakten die geen kans op alle gratis ijsjes … Jammer maar wel lekker….
Ons toetje was de honkbal wedstrijd Texas Rangers vs Boston Redsox in Boston, Fenway Park. Wat een ervaring, goede pot, mooie cheersleaders, fanshop super en daarna een drankje in een café waar naast ons het gezegde ‘lust je nog peultjes’ zaten, Holy Shit. Toen even terug naar Adams – ruim 200 km en normaal een kleine drie uur. Maar niet s nachts, stromende regen, onweersbuien en een weer waar Max verstappen voor thuis zou blijven… kortom helse tocht waar onze chauffeur Joep moreel ondersteund werd door bijrijder Jurgen die bekende niks te zien in het donker terwijl banken 2 en 3 Maria gebedjes prevelden. Wel lekkere pizza’s gescoord vlak voordat een obscuur tentje wilde sluiten…
De day after het ‘goede’ nieuws dat onze vlucht Boston naar Amsterdam gecancelled was. Goede raad duur maar onze chauffeur had connecties bij KLM dus alternatieven geregeld. Betekende wel een opsplitsing van EMC – voor het eerst in veertien dagen want best uniek zonder een onvertogen woord twee weken op pad, dank mannen en respect en toont maar weer aan dat echte maatschap verder gaat dan twee wielen. Op weg naar Logan International Harvard nog even gedaan, een stad in een stad en wat een campus!
Waarom toch nog ‘goed’ nieuws? Niet omdat de twee Hansen via Edinburgh vlogen, toen hoorden dat vlucht naar Amsterdam niet ging en via uiteindelijk Dublin veel uren te laat in Amsterdam aankwamen. Ook niet omdat Jurgen en Joep via een vlucht naar Londen hun bagage bleek verloren te zijn. En ook niet omdat we allemaal een financiële tegemoetkoming kregen van de KLM…
Nee, het goede nieuws is dat we veilig terug konden keren na een absoluut fantastische trip van 5 vrienden in een land met heel veel mooie natuur, lieve mensen en vooral genoten hebben van elkaars flauwe humor, goede gesprekken, veel You Tube filmpjes, samen dingen doen – ook in huishouding – en beseft hebben dat echte vriendschap en kameraadschap heel veel waard is. Op naar ons 25 jarig jubileum….
